رفتن مجتبی تکین بر مصدر متین و به معنای برگزیده یادمان آورد که تا زنده ایم باید قدر همدیگر را بدانیم تا پس از رفتن کسانی که فکرش را نمی کنیم، دلمان آتش نگیرد.

لحظاتی که کش می آمد و تمام نشد و نخواهد شد، صندلی خالی تکین عزیز که با گل و عکسش تزئین شده بود جان را به لب می رساند، اما روز جانفرسای خاکسپاری خانواده تکین هم بلاخره به سر آمد.

من و بچه های استانها تحمل خبرگزاری و فضای حزن انگیزش را نداشتیم و راهی شهرهای خود شدیم اما نمی دانستیم راه رسیدن به شهرهایمان نیز با فکر نبودن تکین کش می آید.

در راه یاد مصاحبه بچه های شبکه خبر افتادم که از آقای فروتن و جلالی و عسگری پور راجع به تکین مصاحبه گرفتند و من و خوشکار مقدم و آقای محمدی و خانم اسماعیلی چقدر اشک ریختیم وقتی می خواستند ضبط کنند.

با آقا مجتبی بعد از اجلاس مشهد بیشتر گرم شده بودم و یکی از دبیرهایی بود که حداقل هفته ای یکی دو بار با دلیل و بی دلیل با او تماس می گرفتم.

آقا مجتبی دیروز در مراسمت چه آنهایی که حضور فیزیکی داشتن و چه آنها که نبودن سوختند، چه سوگنامه ها که بر نبودت نوشتند و چه قلمهای لرزانی که فقط به خاطر تو روی کاغذ نگاشتند.

چه تشییع جنازه با شکوهی بود دیروز در بهشت زهرا، یکی می گفت شهید آوردن که اینقدر شلوغه، دیگری می گفت جوان بود ولی من و همه آنهایی که آمده بودیم می دانستیم که تو یک مرد به تمام معنای کلمه بودی.

واقعا فقدان خانواده تکین تا مدتها روح و روان همه دوستداران به خصوص بچه های مهر را خواهد آزرد، اما این ضایعه اسفبار باید شروعی باشد برای اینکه قدر یکدیگر را بیشتر بدانیم و تا زنده ایم به یکدیگر عشق بورزیم.